Letra de Axusticia Pola Man - Amancio Prada

Roub�ronme tanta brancura que eu ti�a;
Nin pedra deixaron en donde eu vivira;
Qued�i deshonrada, mucharonme a vida,
Meus fillos..., �meus anxos...!, que tanto eu quer�a,

Aqu�s que t�n fama de honrados na vila,
roub�ronme tanta brancura que eu ti�a;
bot�ronme estrume nas galas dun d�a,
a roupa de cote pu��ronma en tiras.

Nin pedra deixaron en donde eu vivira;
sin lar, sin abrigo, mor�i nas curti�as;
� raso cas lebres dorm�n nas camp�as;
meus fillos..., �meus anxos...!, que tanto eu quer�a,
�morreron, morreron ca fame que ti�an!

Qued�i deshonrada, mucharonme a vida,
fix�ronme un leito de toxos e silvas;
y en tanto, os raposos de sangre maldita,
tranquilos nun leito de rosas dorm�an.

-�Salv�deme, ou, xueces!- berr�i...�Toler�a!
https://www.coveralia.com/letras/axusticia-pola-man-amancio-prada.php
De min se mofaron, vend�ume a xusticia.
-Bon Dios, axudaime- berr�i, berr�i inda...
Tan alto que estaba, bon Dios non me o�ra.

Entonces, cal loba doente ou ferida,
dun salto con rabia pillei a fouci�a,
rondei paseni�o... �Ne as herbas sent�an!
I a l�a escond�ase, i a fera dorm�a
cos seus compa�eiros en cama mullida.

Mireinos con calma, i as mans estendidas,
dun golpe, �dun soio!, deix�inos sin vida.
I � lado, contenta, senteime das v�timas,
tranquila, esperando pola alba do d�a.

I estonces..., estonces cumpr�use a xusticia:
eu, neles; i as leises, na man que os ferira.

I estonces..., estonces cumpr�use a xusticia:
eu, neles; i as leises, na man que os ferira.